Σε κάθε σπίτι συγκατοικούν δυο ή ακόμα και τρία νοικοκυριά. Η νύφη ή οι συννυφάδες μένουν μαζί με την πεθερά. Η ιδιωτικότητα της κρεβατοκάμαρας είναι ανύπαρκτη. Το χειμώνα η ξυλόσομπα ανάβει σε ένα-δύο δωμάτια. Έτσι οι ένοικοι συγκεντρώνονται γύρω από τη σόμπα και περνούν το χρόνο τους μαζί. 

Οι κατοικίες αναγκαστικά είναι μικρές. Άλλωστε οι πειρατές έδιωξαν τους κατοίκους στα βουνά. Οι οικισμοί έπρεπε να παραμένουν αθέατοι από τη θάλασσα και έτσι η διαθέσιμη γη (για οικοδόμηση κατοικιών) ήταν λιγοστή.

Φυσικά, δεν υπήρχαν τα δεκάδες υλικά αγαθά και αντικείμενα, όπως ο φούρνος μικροκυμάτων, η τηλεόραση και τα καλοσχεδιασμένα έπιπλα. Σήμερα, όλα αυτά τα αντικείμενα όχι μόνο υπάρχουν αλλά διεκδικούν και μια ξεχωριστή θέση στο σπίτι μας... 

2012… Η κατοίκηση σε μικρούς χώρους κερδίζει οπαδούς: Η Kirsten Dirksen (παραγωγός ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το διαδίκτυο) ξεκινάει ένα οδοιπορικό σε μικροσκοπικές κατοικίες. Επισκέπτεται ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη και γυρίζει την ταινία "We the tiny house people" δηλαδή "Εμείς οι άνθρωποι των μικροσκοπικών σπιτιών".

Πολλοί από τους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ μένουν ή σκέφτονται να μείνουν σε μικρά σπίτια από ανάγκη (έχουν χάσει το ιδιόκτητο σπίτι τους, δεν μπορούν να ενοικιάσουν ούτε να αγοράσουν καινούργιο σπίτι)...  Άλλοι έχουν επιλέξει να μένουν σε μικρή κατοικία από επιλογή. Ωστόσο, παρουσιάζονται και κάποιες περιπτώσεις που δεν μπορούν να καταταχθούν σε καμιά από τις παραπάνω περιπτώσεις. Για παράδειγμα, κάποιοι πρωταγωνιστές ενοικιάζουν μικροσκοπικά διαμερίσματα (ουσιαστικά ενοικιάζουν διαδρόμους) μόνο και μόνο για να κατοικούν στο Μανχάταν. 

Η ταινία της Kirsten Dirksen "We the tiny house people"

{youtube}lDcVrVA4bSQ{/youtube}

Η κατοίκηση σε μικρούς χώρους: Προνόμιο ή Επιστροφή στη φτώχεια. 

Ένα μικρό σπίτι έχει μικρότερο όγκο και καταναλώνει λιγότερη ενέργεια. Ο ένοικός του μαθαίνει να ζει με λιγότερα, μαθαίνει να διακρίνει το απαραίτητο από το άχρηστό. Ένα μικρό σπίτι έχει λιγότερους φόρους, λιγότερα χαράτσια, μικρότερους λογαριασμούς, καθόλου δάνεια. Κατά μία έννοια λοιπόν, η κατοίκηση σε μικρούς χώρους απελευθερώνει τον άνθρωπο.

Είναι όμως πράγματι έτσι; Η μήπως η ιδιοκτησία αποτελεί το "φρούριο" και το άσυλο των ανθρώπων; Η κατοίκηση σε μικρές ή ακόμα και σε κινούμενες κατοικίες θα απάλλασσε πράγματι τον άνθρωπο από το άγχος της ιδιοκτησίας; ή μήπως θα τον γύριζε πίσω σε εποχές φτώχειας, ανασφάλειες και διαρκούς μετανάστευσης;