Οι μπανιέρες κατασκευάζονται από διάφορα υλικά και όπως είναι φυσικό το κάθε υλικό έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά. Τα πιο γνωστά υλικά κατασκευής είναι: Το ακρυλικό, το fiberglass, o επισμαλτωμένος χάλυβας και το μαντέμι

Το ακρυλικό:

Προκειται για ένα συνθετικό υλικό, που μπορεί να χυτευτεί σε οποιοδήποτε σχήμα και μέγεθος μπανιέρας. Το χρώμα ενσωματώνεται σε όλο το υλικό (και όχι μόνο στην επιφάνεια όπως στην περίπτωση του fiberglass) και έτσι δε χάνει τη λάμψη του αλλά ούτε δημιουργούνται γρατζουνιές στην επιφάνεια.

Το Fiberglass:

Είναι οικονομικό και ελαφρύ υλικό ενώ η τελική επιφάνεια μπορεί να έχει πολλά χρώματα. Μορφοποιείται εύκολα και έτσι μπορούν να κατασκευαστούν θέσεις για το σαπούνι, ράφια για το σαμπουάν, καθίσματα, κτλ. Το μειονέκτημα του υλικού είναι ότι μπορούν να σχηματιστούν γρατζουνιές στην επιφάνεια και σταδιακά να χάσει τη λαμπρότητα το χρώμα.

Ο εμαγιέ χάλυβας

Κατασκευάζεται από φύλλα χάλυβα με επιφανειακή επισμάλτωση (απαιτείται ψήσιμο του σμάλτου). Η στρώση του σμάλτου είναι συνήθως λεπτή και συνεπώς ευαίσθητη στις φθορές.

Ο χυτοσίδηρος (μαντέμι)

Είναι το πιο ανθεκτικό υλικό για μπανιέρες. Ο σίδηρος χυτεύεται στο σχήμα της μπανιέρας και στη συνέχεια καλύπτεται με σμάλτο (απαιτείται ψήσιμο του σμάλτου). Η στρώση του σμάλτου είναι ανθεκτική στις γρατζουνιές και στους λεκέδες και διατηρεί ζωντανό το χρώμα. Παρά το πλεονεκτημα της ανθεκτικότητας το μαντέμι είναι πολύ βαρύ. Σε μερικές περιπτώσεις απαιτείται έλεγχος ή και ενίσχυση του δαπέδου προκειμένου να δεχτεί μαντεμένια μπανιέρα.

Πλεόν, το μαντέμι χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για την κατασκευή μπανιερών περίοπτου τύπου (freestanding tubs) που τοποθετούνται κεντρικά και όχι σε επαφή με τοίχο και έχουν εντυπωσιακές βάσεις (πόδια). Η επισμαλτωμένη επιφάνεια μπορεί να ξανασμαλτωθεί αλλά η διαδικασία δεν μπορεί να γίνει από ερασιτέχνη. Επιπλεόν, η επισκευή δε θα έχει την ίδια διάρκεια στο χρόνο όσο η αρχική στρώση σμάλτου.