Η έκδοση "Αφιέρωμα στο Design" τυπώθηκε σε 1600 αντίτυπα το Μάιο του 2010 με αφορμή την έκθεση ‘Δημήτρης Α. Φατούρος/ Κατοικία Καζάζη στο Πανόραμα 1962.-64 και 1973/ Θεσσαλονίκη, Επιλογές Εσωτερικής Επίπλωσης’.

Συγγραφείς και άρθρα:

Δημήτρης Φατούρος: Design και Mainstream

Νίκος Καλογήρου & Λευτέρης Ιακώβου: Η Εκπαίδευση στo Design

Γιώργος Κατσάγγελος: Φωτoγραφία και Εσωτερικός χώρoς

Λόης Παπαδόπουλος: Πoιο Design

Άρης Προδρομίδης: Design και Τέχνη: μία Διακριτή Συνύπαρξη

Γιώργος Τζιρζιλάκης: Για μια Καταλογική Ποιητική του Βιομηχανικού Αντικειμένου

Στέργιος Δελιαλής, για το Μουσείο Design: Δημήτρης Φατούρος: Κατοικία Καζάζη στο Πανόραμα, 1962-64 και 1973 / Θεσσαλονίκη - Επιλογές Εσωτερικής Επίπλωσης

Γιώργος Λιαμάδης: Συζητώντας για το Design με τον Ανδρέα Βαρώτσο

Φανή Μουμτζίδου: Σπίτια τόσο Διαφορετικά, τόσο Ελκυστικά ... Το Design ως Υπόσχεση Ευτυχίας

Την έκδοση μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν από εδώ

Αποσπάσματα απο τα κείμενα:

«Το design επιχειρεί την κατάληψη κάθε περιβάλλοντος και κάθε μέσου της ατομικής και συλλογικής ζωής. Ενσωματώνει δεκάδες δραστηριότητες που μέχρι και πριν λίγα σχετικά χρόνια ήταν αυτοτελείς, ο επίμονος σχεδιαστής, ο ξυλουργός και ο σιδεράς του επίπλου, ο γραφίστας, το τύπωμα του βιβλίου, ο αρχιτέκτονας σε κρίσιμα συστατικά του έργου του, συναθροίζονται με καινούργιες εντολές και το μοναδικό, το προσωπικό έργο έχει περιοριστεί από το mainstream, αρκεί να θυμηθούμε, ότι οριζόμενα έργα της αρχιτεκτονικής τα ονομάζουν ντιζαινάτα»

Δημήτρης Φατούρος

«Η συνύπαρξη διαφορετικών κατευθύνσεων στο σχεδιασμό (design) δεν πρέπει να συσκοτίζει τη βαθύτερη ενότητα της παιδείας του σχεδιαστή - μηχανικού καθώς σήμερα το design δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απλή στιλιστική τεχνική που προσδίδει μορφή σε προϊόντα, περιβάλλοντα και επικοινωνίες αλλά είναι αναγκαίο να θεωρηθεί ως σύνθετη τεχνική δραστηριότητα η οποία με στρατηγικό τρόπο κατευθύνει τη μορφή και το νόημα της βιομηχανικής παραγωγής ενώ πολιτισμικά κατευθύνει τις διαφορετικές αισθητικές και κοινωνικές οπτικές»

Νίκος Καλογήρου

«Οι συνθήκες διαβίωσης και οι αισθητικές επιλογές γίνονται αντικείμενο του φωτογράφου που επιλέγει να δει και να διατυπώσει την προσωπική του οπτική με υλικό τη βιωμένη πραγματικότητα του άλλου. Κι όταν αυτό γίνεται αντιληπτό, κατανοητό και αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού αποκτά, μέσα από την εικονογραφική του υπόσταση, τη δυναμική για τη γνώση και την κατανόηση των πραγμάτων»

Γιώργος Κατσάγγελος

«Το Design ενός καθίσματος είναι, λοιπόν, Αρχιτεκτονική που μπορείς να την κρατήσεις στα χέρια σου (Charles Eames). Αυτό το κλίμα απηχεί και η παρατήρηση του Δ.Α.Φατούρου, επίσης σχεδιαστή εσωτερικών χώρων και επίπλων, ότι ένα έπιπλο, ένα κάθισμα σχεδιασμένο από έναν αρχιτέκτονα, μοιάζει με ένα μικρό κτίριο δικό του, διότι σ’ αυτό μπορεί να αναγνωρισθούν oι προϋποθέσεις της αρχιτεκτονικής του φυσιογνωμίας»

Λόης Παπαδόπουλος

«Το design, συνδεδεμένο από τη γέννησή του με τον καπιταλισμό και κυρίως με τον καταναλωτισμό, ανταποκρίνεται σε ποικίλα ζητήματα που αφορούν στην παραγωγή. Ένα από αυτά, και μάλιστα κυρίαρχης σημασίας, είναι η χρησιμότητα. Θα μπορούσε λοιπόν να είναι αυτός ο λόγος που θεωρείται δραστηριότητα διαφορετικής πνοής από την τέχνη. Συσχετισμένο με τον υλικό κι εμπορικό κόσμο των μαζικά παραγόμενων αντικειμένων, το "χρήσιμο" design αντιπαρατίθεται στην τέχνη που, συνυφασμένη με έναν άυλο, πολύσημο κόσμο ιδεών, διαπνέεται από την αύρα του μοναδικού και του "άχρηστου"»

Άρης Προδρομίδης

«Τι θεωρούμε άξιο να ενταχθεί σ ' ένα τέτοιο Μουσείο και τι αφήνουμε έξω; Σε ποια απ' όλες τις ερμηνείες των αντικειμένων δίνουμε προτεραιότητα. και πως αντιμετωπίζουμε όλα εκείνα τα 'Ανώνυμα" προϊόντα που κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους και συνήθως καταλήγουν να είναι σχεδόν "αόρατα" με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο JOhn Cage όρισε τη ''σιωπή'' σαν το αποτέλεσμα "όλων των τυχαίων θορύβων του περιβάλλοντος"»

Γιώργος Τζιτζιλάκης

«Έτσι λοιπόν, μέσα στην φαντασμαγορία ενός οικιακού "καταφυγίου" για διασκέδαση (fun house), το οποίο κάποτε μάλιστα διακοσμείται με παιδικά παιχνίδια και Juke boxes το "ιδανικό" ζευγάρι της μεταπολεμικής ευμάρειας, αυτοαπορροφημένo και ανησυχητικά απροβλημάτιστo, προβάρει ρόλους για μία παράσταση που συνεχώς αναβάλλεται, επιχειρώντας αφελώς να γευτεί μία αενάως διαφεύγουσα ευτυχία»

Φανή Μουμτζίδου