Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: παρουσίαση καλλιτέχνη

Μια σειρά εικαστικών έργων εμπνευσμένη από τις κούκλες των μάγιας..... αλλά κυρίως από την απόφαση τους να μη διώχνουν πλέον τις σκοτούρες μακριά.

Η Κέλλυ Δημοπούλου εργάζεται στο χώρο του βιβλίου για περισσότερα από 10 χρόνια πια. Στο ελεύθερο χρόνο της ζωγραφίζει [όπου βρει…] και κάνει κατασκευές.

Η ιδέα για την έκθεση "Οικειοθελώς αυτόχειρες" γεννήθηκε πριν από κάποια χρόνια όταν αγόρασε ένα σακουλάκι με πέντε κουκλίτσες των Μάγιας, αυτές που βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου και διώχνουν τις σκοτούρες σου μακριά.

Πέρσι το καλοκαίρι στην Τήλο μάζεψε και τα υλικά της: 4 πλαίσια και 2 πόρτες από κυψέλια.

Αυτά αποφάσισε να τα παντρέψει και έτσι προέκυψε η έκθεση Οικειοθελώς αυτόχειρες.

Η βασική ιδέα είναι ότι οι κούκλες των Μάγιας δε θέλουν να διώχνουν πια τις σκοτούρες μας μακριά και κρεμιούνται σε μια ένδειξη διαμαρτυρίας.

Η έκθεση αποτελούνταν από 6 έργα με τίτλους όπως Κρέμασμα μετά μουσικής, Χρονικό ενός προαναγγελθέντος κρεμάσματος, κοκ.

Ήδη, ετοιμάζει τη δεύτερη έκθεσή της: κολάζ επηρεασμένα από στίχους αγαπημένων ποιητών.

Φωτογραφίες: Άγγελος Γιωτόπουλος

επικοινωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η ανθοδετική σύμφωνα με τον Στάυρο Κάτσαρη είναι μια τέχνη που κρατάει λίγο και ύστερα φθείρεται.... Αυτό που μένει όμως είναι τα συναισθήματα, το χαμόγελο, η εμπειρία που χαρίζει απλόχερα ένα μπουκέτο από λουλούδια.

Ο Στάυρος Κάτσαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε την τέχνη της ανθοδετικής στο floral design institute (1998), έκανε διάφορα σεμινάρια στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ολλανδία καθώς και Master class πάνω στο αντικείμενο (2004). Σε μικρή ηλικία, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κόσμο των λουλουδιών και εκτότε δεν σταμάτησε καθόλου να ασχολείται με την τέχνη της ανθοδετικής. Διατηρεί ένα πρότυπο κατάστημα floral design στον Πειραιά, ένα φυτώριο ιταλικών προδιαγραφών αλλά και συνεργάζεται με άλλους επαγγελματίες στο χώρο του design και της οργάνωσης εκδηλώσεων.

Ζητήσαμε από τον Σταύρο Κάτσαρη μια συνέντευξη ή με άλλα λόγια του ζητήσαμε να μας ταξιδέψει , έστω και για λίγο, στον κόσμο των χρωμάτων και των αρωμάτων των άνθεων και των φυτών.

Η συνέντευξη:

dB: Τι ακριβώς είναι το floral design;

ΣΚ: "Η τέχνη δεν αναπαραγάγει το ορατό, αλλά κάνει ορατό κάτι που μέχρι τώρα δεν ήταν[...] Παλιότερα απεικόνιζε κανείς πράγματα που μπορούσε να δει στη γη,πράγματα που τα έβλεπε ή είχε δει και τον ευχαριστούσαν. Τώρα αποτυπώνεται η πραγματικότητα των ορατών αντικειμένων, αλλά επιπλέον εκφράζεται η πίστη οτι το ορατό σε σχέση με το σύμπαν δεν είναι ένα μεμονωμένο δείγμα και οτι άλλες αλήθειες παραμένουν στην πλειονότητα τους λανθάνουσες." Paul Klee, Τα πιστεύω ενός δημιουργού, 1920

Κινούμε όλα αυτά τα χρόνια με τα παραπάνω λόγια όσον αφορά την ανθοδετική τέχνη. Τα τελευταία χρόνια το design έχει μπει στη ζωη μας (μιλώ για την Ελλάδα) και ήταν απαραίτητο και για μας να εξελιχθούμε. Υπήρχε πάντα υπερπροσφορά ανθοπωλείων. To floral design όμως απουσίαζε ή τουλάχιστον δεν συνηθιζόταν ιδιαίτερα. Εδώ και μερικά χρόνια τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.

Αυτό που μπορεί κανείς να δει σε ένα κατάστημα floral design είναι το ίδιο φυτό ή τα ίδια λουλούδια μέσα από διαφορετικό πρίσμα διακόσμησης.

Πιο συγκεκριμένα θα έλεγα πως το floral design αντιπροσωπεύει το ψυχισμό, τον σχεδιασμό αλλά και την αισθητική τόσο του δημιουργού όσο και του καταναλωτή. Είναι μια αμφίδρομη σχέση που έχει απαραίτητα ανάγκη και τους δύο.

dB: Υπάρχουν κάποια στυλ ή διαφορετικές «σχολές» που αφορούν την τέχνη αυτή; Ποιο είναι το δικό σας προσωπικό ύφος;

ΣΚ: Υπάρχουν αρκετά ρεύματα και τάσεις που έχουν επικρατήσει διεθνώς. Αν θέλαμε όμως να τα ξεχωρίσουμε κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα πως είναι η Ευρωπαική ανθοδετική τέχνη, η Αμερικάνικη (που είναι περισσότερο floral και λιγότερο design) και η Ικεμπάνα που ανήκει στην Ανατολική φιλοσοφία. Αυτές οι 3 είναι οι κυριότερες σχολές.

Τώρα ρεύματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλά που αλληλοσυμπληρώνουν, πολλές φορές συναντιούνται και τελικά διαμορφώνουν την ανθοδετική τέχνη στο σύνολο της.

Σε οτι αφορά εμένα προέρχομαι από Ευρωπαική σχολή και νοοτροπία και το προσωπικό μου ύφος κινείται στα ορια του μεταμοντέρνου και του πειραματικού. Είναι αυτό που εγώ χαριτολογώντας αποκαλώ Υπερμοντερνισμό, την ένωση δήλαδη δυο ρευμάτων που πέρασαν και τελικά ταυτίστηκαν σε ένα, του μεταμοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.

dB: Τι σας συγκινεί στην ενασχόληση αυτή και πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο αντικείμενο;

ΣΚ: Τα συναισθήματα που προκαλούν οι συνθέσεις μου είναι η πρώτη μου επιδίωξη. Θέλω να προκαλώ,να χαρίζω χαμόγελα, να μαλακώνω την λύπη και γενικά μέσα από την δουλειά μου να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν. Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι,να κουβεντιάζω να αναζητώ.

Πίστευω πια στους ανθρώπους που έχουν διάθεση, που έχουν αυτιά ανοιχτά και καρδιές γεμάτες. Που είναι έτοιμες να συνταξιδέψουν μαζί μου στο ταξίδι ή να με παρασύρουν στους δικούς τους κόσμους και να μου μεταδώσουν καινούριες εμπειρίες!

Κάθε έργο μου είναι ένα καράβι που μόλις φύγει από τα χέρια μου ελπίζω πως θα ταξιδέψει όσο πιο μακριά μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους! Σήμερα βρίσκομαι σε ένα σημείο που κάθετι που θα δω μπορεί να μου γεννήσει μια ιδέα για την επόμενη δουλειά! Ενδιαφέρομαι να εκφράσω όσο πιο καθαρά τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου και να αγγίξω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ.

Τώρα όσον αφορά την απόφασή μου να ασχολήθώ με την συγκεκριμένη τέχνη προέκυψε εξαιτίας της οικογενειακής επιχείρησης αλλά με έναν μάλλον ιδιαίτερο τρόπο: Πιτσιρίκος γύρω στα 14 μια Κυριακή μεσημέρι είμαι στριμωγμένος απο τους γονείς μου στο ανθοπωλείο. Γκρίνιαζα και μουρμούραγα και πάλι την ώρα και τη στιγμή μια και αυτό μου στερούσε την ευκαιρία για παιχνίδι. Ξαφνικά μπαίνει μέσα στο μαγαζί μια πανέμορφη κοπέλα γύρω στα 20. Μου ζήτησε να της φτιάξω ένα μπουκέτο από λουλούδια. Αφου διάλεξε τα λουλούδια άρχισα να φτιάχνω το μπουκέτο. Οχι ότι ήξερα άλλα έπαιρνα πόζα τάχα μου τάχα μου ότι είμαι μεγάλος ανθοδέτης. Εκείνη έκπληκτη! Με κοίταζε λες και ήμουν Θεος! Για μένα ήταν πολύ πρωτόγνωρη εμπειρία! Αυτό ήταν! Είχα αποφασίσει πως το μέλλον μου ήταν στην ανθοδετική.

Όταν ο πατέρας μου γύρισε το απόγευμα του ανακοίνωσα πως είχα αποφασίσει πως θα άρχιζα το μεγάλο ταξίδι στο κόσμο της ανθοδετικής. Ένα ταξίδι που κρατάει μέχρι σήμερα!

dB: Τα υλικά και εργαλεία του ζωγράφου είναι τα πινέλα του, τα χρώματα του κλπ. Όμως, ποιά είναι τα εργαλεία και υλικά του καλλιτέχνη της ανθοδετικής;

ΣΚ: Τα εργαλεία δεν νομίζω οτι έχουν και ιδιαίτερη σημασία για τον κόσμο που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Τα υλικά είναι ίδια με αυτά του ζωγράφου και του φωτογράφου.

Όπως θα παρατηρήσατε θεωρώ και νομίζω όχι άδικα πως η ανθδετική είναι τέχνη και μάλιστα η πλέον αδικημένη, γιατί είναι η μόνη τέχνη που δεν αντέχει στο χρόνο, φθείρεται.Διατηρείται μόνο μέσα από μιάν άλλη τέχνη, αυτή της φωτογραφίας.

Οι εικόνες λοιπόν αποτελούν για μας πρωτη ύλη, η φύση που με τις συνεχείς εναλλαγές της μας χαρίζει συνεχώς ιδέες και ερεθίσματα καθώς καιι ο δικός σας χώρος της αρχιτεκτονικής και βέβαια η μεγάλη οικογένεια του design με την οποία έχουμε επιλεκτικές συγγένειες.

dB: Έχετε κάποια «αγαπημένα» άνθη, κάποια αγαπημένα χρώματα, υλικά, φυτά, κλπ.

ΣΚ: Λατρεύω τα εξωτικά λουλούδια και τις έντονες αντιθέσεις. Τώρα τελευταία προσπαθώ να δημιουργήσω minimal creations με πειραματικό χαρακτήρα.

Αγαπημένο μου χρώμα είναι το πορτοκαλί, αγαπημένο μου άνθος είναι η στρελίτζια, αγαπημένο φυτό είναι το ανθούριο και από υλικά μου αρέσει πολύ το plexil glass, το inox αλλά και κορμοί ξύλων που μαζεύω από τη φύση.

dB: Πως μπορεί να σπουδάσει κανείς την τέχνη του floral design; Υπάρχει κάποια σχολή στην Ελλάδα που να πλησιάζει στο αντικείμενο αυτό;

ΣΚ: Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια σχολή που να μπορεί κανείς να σπουδάσει. Μόνο στο εξωτερικό υπάρχουν σχολές ανθοδετικής που βοηθούν πολύ κάποιον που ενδιαφέρεται να προσεγγίσει την τέχνη μας.

Σύντομο βιογραφικό:

Floral Design Institute το 1998.

Σεμινάρια στην Ελλάδα,στην Ιταλία και στην Ολλανδία.

Σεμινάρια κηποτεχνίας στο κτήμα Συγγρού.

Master class το 2004

2001: Σχεδιασμός και ολοκληρωση του κήπου 1 στρέμματος του Γηροκομείου Πειραιώς

2010: Δημιουργία του πρότυπου καταστήματος floral design στον Πειραιά.

Δημιουργία φυτωρίου με ιταλικές προδιαγραφές οπού μπορεί κανείς να αγοράσει οτι χρειαστεί για το μπαλκόνι και το κήπο του.

Συμμετοχή στην δημιουργία μιας εταιρίας που θα ασχοληθεί με το design καθώς και τη διοργάνωση εκδηλώσεων και ακούει στο όνομα Glamrock.

Από τη Γλυκερία Λάμπρου.

Η Γλυκερία Λάμπρου από μικρή αγαπούσε τη θάλασσα και τα ταξίδια. Στην ηλικία των 50, της προέκυψε η ενασχόληση με τη χειροτεχνεία. Έτσι διάφορες εικόνες, εμπειρίες, βιώματα και αναζητήσεις μισού αιώνα ζωής, άρχισαν να μετουσιώνονται σε ταξιδιάρικα πλεούμενα της ψυχής και του νου, με πλοηγό τη φαντασία.

Τα χειροποίητα καραβάκια δημιουργήθηκαν από φυσικά υλικά, με ξύλα σμιλευμένα από την αρμύρα της θάλασσας, αλλά και με μεράκι από το ανθρώπινο χέρι. Εκτός από το ξύλο, έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλα υλικά ή αντικείμενα, ως επί το πλείστον ανακυκλώσιμα, όπως μεταλλικά καρφιά, σκοινιά, παλιά εξαρτήματα, κλπ.

Το κάθε χειροποίητο καράβι, μικρό ή μεγάλο, αποτελεί μια μοναδική και ανεπανάληπτη κατασκευή, που περιμένει την αύρα σας για να μπορέσει να σηκώσει πανιά και να σας ταξιδέψει.

Η Γλυκερία Λάμπρου γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1961. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Για πολλά χρόνια έζησε στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι φυσικά και ως επί το πλείστον ανακυκλώσιμα. Το όνειρο της είναι να ταξιδέψει με τα πλεούμενα της στα πέρατα της γης.

Εκθέσεις

1η : Μάρτιος 2011 αστική σχολή Κατερίνης

2η : Δεκέμβριος 2011 πολιτιστικό κέντρο Κατερίνης

τηλέφωνο: 6988997700

Οι βιτρίνες του Νίκου Κυριαζή μοιάζουν με φανταστικούς, μικρόκοσμους που ζωντανεύουν πίσω από τις γυάλινες επιφάνειες τους. Κάθε βιτρίνα διηγείται και τη δική της ιστορία, το δικό της αυτοτελές παραμύθι.

Ο Νίκος Κυριαζής, είναι ένας πολυδιάστατος δημιουργός με πολυετείς σπουδές στο London College Of Fashion, αλλά και με ένα εξίσου πλούσιο επαγγελματικό βιογραφικό που περιλαμβάνει συνεργασίες με γνωστά ονόματα του χώρου της Μόδας, όπως με τους Lakis Gavalas, Shop 'n' Trade, Attica ktl. Η δημιουργικότητα του δεν περιορίζεται σχεδόν από τίποτα, αφού αναλαμβάνει τη διαμόρφωση και διακόσμηση ποικίλων χώρων και επιχειρήσεων, όπως εμπορικών καταστημάτων, bar, cafe, κομμωτηρίων αλλά και κατοικιών.

Το βασικό του μότο είναι "Δεν χρειάζονται πολλά για να αλλάξεις τη ζωή σου, αρκέσου σε αυτά που ήδη έχει και θα εκπλαγείς". Για αυτό και στις δουλειές του προσπαθεί να χρησιμοποιεί αντικείμενα που ήδη διατίθενται, τροποποιώντας τα όμως και δημιουργώντας έτσι καινούργιες κατασκευές με μικρότερο κόστος αλλά εξίσου εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Η συνέντευξη:

Ο καλλιτέχνης της βιτρίνας είναι ένας "σκηνογράφος του δρόμου" που εκτός από την τέχνη του έχει να σκεφτεί και ένα σωρό άλλα πράγματα όπως την εμπορικότητα, την εποχή, τη μόδα, την αισθητική του κοινού, κλπ. Καθώς, όμως αυτή η πτυχή του σχεδιασμού (ο σχεδιασμός και η διακόσμηση εμπορικών βιτρινών δηλαδή) έχει ελάχιστα διερευνηθεί και παρουσιαστεί, ζητήσαμε από το Νίκο Κυριαζή μια μικρή, διαφωτιστική συνέντευξη.

dB: Στις διάφορες βιτρίνες που κατά καιρούς αναλαμβάνετε, χρησιμοποιείτε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία (υλικά, χρώματα, αντικείμενα, κλπ), ας πούμε σαν «καλλιτεχνική σφραγίδα» ή προτιμάτε να αντιμετωπίζετε κάθε έργο σαν μια εντελώς καινούργια πρόκληση;

N.K: Όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με αυτό το επάγγελμα, το οποίο ευτυχώς είναι συγχρόνως και χόμπυ μου, αντιμετωπίζω πάντα κάθε project σαν μία νέα και ξεχωριστή πρόκληση. Θα ήταν άλλωστε βαρετό να εμφανίσω σε έναν υποψήφιο πελάτη μου ένα portfolio, μέσα στο οποίο τα πάντα θα έμοιαζαν. Αυτό φυσικά είναι και θέμα εμπειρίας, η οποία αποκτάται μέσα από χρόνια «τριβής» στον χώρο.

Είναι αρκετά δύσκολο και απαιτείται ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και αντίληψη στο να βρίσκεις συνεχώς καινούργιες ιδέες, να εισαι πάντα ενημερωμένος σχετικά με θέματα διακόσμησης, μόδας κτλ. και όλα αυτά να μπορείς να τα συνδυάζεις και να τα φιλτράρεις μέσα απο το δικό σου γούστο, την «προσωπική σφραγίδα». Μην ξεχνάμε και την εμπορικότητα, η οποία δεν πρέπει να αμελείται, εφόσον απευθυνόμαστε σε ένα ευρύ κοινό, με διαφορετικές απαιτήσεις.

Angels fall

dB: Οι βιτρίνες μοιάζουν σαν ένα εφήμερο σκηνικό που αλλάζει συνεχώς. Πώς όμως, αισθάνεται ο δημιουργός μιας τόσο εφήμερης τέχνης;

N.K: Η διακόσμηση γενικώς σαν μία τέχνη, όπως και η μόδα ή η μουσική, αλλάζει και προσαρμόζεται ανάλογα με την εποχή.

Προσωπικά, σαν δημιουργός μίας τέτοιας τέχνης, περιμένω με ενθουσιασμό την πρόκληση που φέρνει κάθε νέα δουλειά, καθώς και τις αντιδράσεις και την κριτική που ακολουθούν, διότι πάντα το αποτέλεσμα ειναι διαφορετικό.

Αυτή η εξέλιξη και η εναλλαγή στην διακόσμηση βιτρινών φαίνεται καθαρά και μέσα απο μία αναδρομή στο παρελθόν, την οποία τυχαίνει να κάνω αρκετές φορές. Πρίν λίγα χρόνια οι βιτρίνες ήταν πιό «θεατρικές», με πιό πολλά υλικά και με συγκεκριμένη θεματολογία. Αργότερα, η τάση ήθελε τις βιτρίνες πιό αφαιρετικές και πιό minimal, όπου με κάποια στοιχεία, τα οποία έκαναν την διαφορά, προσπαθούσα να δημιουργήσω βιτρίνες πιό ανταγωνιστικές.

Αυτήν την περίοδο, η έμπνευσή μου πηγάζει μέσα απο την μεταποίηση και αξιοποίηση παλιών αντικειμένων και επίπλων, τα οποία κατασκευάζω μόνος μου.

Μπορεί σε μερικούς να ακούγεται κουραστική η συνεχής εναλλαγή, αλλά αυτό είναι που κάνει την δουλειά αυτή πιό συναρπαστική.

ChristmasOnAir

SpringBirds

SpringBirds

dB: Μια επιμελημένη βιτρίνα επιδρά στη συμπεριφορά του αγοραστικού κοινού; Η με άλλα λόγια, τι κερδίζει ο επιχειρηματίας αν αναθέσει τη βιτρίνα του καταστήματός τους σε ένα διακοσμητή;

N.K: Η διακόσμηση της βιτρίνας και το σωστό στήσιμο των εμπορευμάτων (visual merchandising), είτε αυτά είναι ενδύματα, είτε κοσμήματα, ή παπούτσια και αξεσουάρ, έχει πλέον εξελιχθεί σε μία επιστήμη. Το visual merchandising κερδίζει έδαφος όλο και πιό πολύ σήμερα, καθώς οι καταναλωτές δίνουν μεγαλυτερη έμφαση πλέον στην διαρρύθμιση και την ατμόσφαιρα του καταστήματος.

Μία δυνατή βιτρίνα, φτιαγμένη σωστά από κάποιον επαγγελματία, θα καταφέρει να ταξιδέψει νοητικά τους πελάτες και να τους δώσει άλλη διάσταση στην καταναλωτική εμπειρία και θα τους εμψυχώσει να αγοράσουν. Ουσιαστικά με τις βιτρίνες, η «εμπλοκή» του καταναλωτή γίνεται πολύ πριν μπεί στο κατάστημα. Πρέπει το μήνυμα της βιτρίνας να είναι ξεκάθαρο, σαφές και να εκφράζει την προσωπικότητα του καταστήματος ή της εταιρείας. Εξάλλου, ένας επαγγελματίας διακοσμητής γνωρίζει ότι έχει ελάχιστα δευτερόλεπτα στην διάθεσή του ώστε να τραβήξει με το έργο του την προσοχή των περαστικών.

Επίσης, ο διακοσμητής λαμβάνοντας υπόψη τα ειδικά χαρακτηριστικά του καταναλωτικού κοινού (target group) που επιθυμεί να προσελκύσει ο εκάστοτε επιχειρηματίας, μπορεί να διακοσμήσει κατάλληλα μια βιτρίνα και αποδοτικότερα.

DesignLab

dB: Ως επαγγελματίας διακοσμητής με τι άλλο ασχολείστε;

Ν.Κ: Εκτός από την διακόσμηση βιτρινών καταστημάτων και visual merchandising (στήσιμο εμπορευμάτων και διακόσμηση), αναλαμβάνω ανακαινίσεις και διακοσμήσεις καταστημάτων, δηλαδή:

Επίσης, αναλαμβάνω ανακαινίσεις και διακοσμήσεις (ολικές ή παρεμβάσεις) επαγγελματικών χώρων, όπως μπάρ, καφετέριες, εστιατόρια, ξενοδοχεία, γραφεία.

Τα τελευταία χρόνια έχω μπεί και στον χώρο διακόσμησης σπιτιών, για εκείνους που θέλουν να δώσουν ένα στίγμα διαφορετικό στον χώρο που ζούν, μακρυά απο τα τυποποιημένα και τετριμμένα, χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψουν μιά περιουσία. Αυτό επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους, όπως συνδυάζοντας οικονομικά έπιπλα με άλλα ακριβότερα (mix&match), μεταποιώντας κάποια έπιπλα που ήδη υπάρχουν ή ακόμα και αλλάζοντας χρήση σε κάποια άλλα.

Ενδεικτικές δουλειές του Νίκου Κυριαζή (αφορούν μόνο το κομμάτι της βιτρίνας)

Xmas Fantasy- Living in a dream

Tea time

Fashion beyond

Once Upon a time

Italian recipes

Denim Royal

LadyWigs

NEON Spring

Attica- Bigger that life

Neon Chairs

XmasInPunk

Recycle chic

Punk summer

Minimal Water

ThinkGreen

ToiletsPrive

Want It

PantsDownpls

Οι γλυπτικές αναζητήσεις του Ανδρέα Κολοβού.

Ο Ανδρέας Κολοβός είναι ένας καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί με ποικίλα εκφραστικά μέσα, όπως με τη ζωγραφική, την γλυπτική, την ποίηση, τη χαρακτική , την σκηνογραφία, κλπ. Στη γλυπτική, τα τελευταία χρόνια εργάζεται πάνω στην ενότητα με θέμα τα «Μηχανικά πρωτόζωα».

Η δομή και η επιφάνεια των γλυπτών έργων έλκουν την καταγωγή τους από την παρατήρηση βιομορφικών και μηχανικών μικρόκοσμων. Η τεχνική του χαμηλού ανάγλυφου και το χρώμα στην επιφάνεια των μορφών δονεί την καμπυλωμένη ύπνωση των όγκων με δραματικές, αντιθετικές πλαστικές αρμονίες.

Ο ίδιος ο δημιουργός εξηγεί για τα γλυπτά του, από τερακότα:

"Το υλικό που χρησιμοποιώ κυρίως για να αναπτύξω την ιδέα μου είναι ο πηλός. Η ενότητα βασίζεται σε παρατηρήσεις φυσικών και μηχανικών μικρόκοσμων. Διευρύνω παραμορφωτικά τις συνάψεις δομής – επιφάνειας, τεχνικής- ονείρου σε μια προγλωσσική ανάμνηση του χρόνου, βίωμα ότι το μηχανικό προϋπάρχει στη φύση μορφολογικά και λειτουργικά σαν ερωτικό σώμα αρμογής."

Ο Ανδρέας Κολοβός σημειώνει

"Τα μάτια μου είναι ηδονικός πόρος, πλανόδια προσωπογραφία, αιμορραγία. Όταν ήμουν παιδί η γεύση του χώματος στο στόμα μου με ώθησε στην παράλογη ανάγκη να ιχνογραφώ ημερολογιακά την έλξη που ασκούσε στην όρασή μου η θέα των γραμμών των τοπίων"

"Απειθής και αδέξιος να στοιχειοθετήσω μια στέρεα αντίληψη ανάγνωσης του κόσμου έμαθα να μετρώ τον χρόνο αναπτύσσοντας φανταστικά μητρικά είδωλα φυσικών και μηχανικών ιδεογραμμάτων , - ανιμιστικά σημεία στο αρχέγονο συνθετικό ρευστό - ένα φόντο ουτοπικών υφών, την πύκνωση των στιγμών της ύπαρξής μου και τη διάλυσή τους στο εικονογραφικό σύστημα που χρησιμοποιώ στο καλλιτεχνικό μου έργο".

Το προσωπικό blog του δημιουργού: εδώ

Το καλαπόδι δίνει χώρο στη βιωματική αφήγηση του δημιουργού Γιώργου Ηλιάδη που επιζητά να αιχμαλωτίσει την ενέργεια του ξύλου, και παράλληλα την υπαρξιακή διάσταση του χρόνου.

Γράφει η Χρύσα Ξουβερούδη - Ιστορικός Τέχνης

Πριν από λίγο καιρό συστήσαμε το ζωγράφο Γιώργο Ηλιάδη ως έναν σύγχρονο δημιουργό, που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Η τελευταία του εικαστική πρόταση γίνεται αφορμή για να προσεγγίσουμε για μία ακόμη φορά το μυστήριο της τέχνης, που συνεχώς ζητά να δραπετεύει από κατεστημένες αντιλήψεις και άνωθεν εξαγγελίες ειδημόνων, σχολών και τάσεων.

Στην προκειμένη περίπτωση η ζωγραφική, ενσαρκώνει την επιθυμία του καλλιτέχνη να ερμηνεύσει τον κόσμο, συντάσσοντας γραμμές και χρώματα, υποτάσσοντας το φώς, σκηνοθετώντας το πλήρες και το κενό στην προβολή της εικαστικής παράστασης. Ωστόσο, η συγκεκριμένη παράσταση εκτυλίσσεται σε ένα χώρο που ξεφεύγει από τα στερεότυπα και την παντοδυναμία του τελάρου για να περιοριστεί σε μια επιφάνεια που μέχρι τότε συνδεόταν με άλλη χρήση. Το καλαπόδι –ως όχημα στη συγκεκριμένη περίπτωση της εικαστικής έκφρασης- δίνει χώρο στη βιωματική αφήγηση του δημιουργού που επιζητά να αιχμαλωτίσει την ενέργεια ενός ζωντανού υλικού, του ξύλου, και παράλληλα την υπαρξιακή διάσταση του χρόνου, παντρεύοντας ατομική και συλλογική μνήμη.

Ήδη από τη δεκαετία του ’80, μέσα στη ρευστή ατμόσφαιρα του μεταμοντερνισμού, το zeitgeist –πνεύμα της εποχής- φαίνεται πως ευνοεί τη συγκεφαλαίωση, την αναδρομή στο παρελθόν. Μετά τη φρενήρη αναζήτηση του καινούριου από το μοντερνισμό, επιδιώκεται η επιστροφή, επιστροφή στη δεξαμενή του πολιτισμού, στη φύση, στην οικεία καθημερινότητα, σε όλα αυτά που με μανία αντιστρατεύτηκαν οι πρωτοπορίες. Από την άλλη η δισδιάστατη επιφάνεια που από την Αναγέννηση και μετά, καθόριζε το ζωγραφικό χώρο, ανοίγοντας κατά τον Alberti ένα παράθυρο στον κόσμο με όρους ψευδαισθητικούς, επιτείνοντας τη σχέση ανάμεσα στο res (πράγμα) και το πραγματικό, γνωρίζει κατά τον 20ο αιώνα μεγάλη αμφισβήτηση.

Μια νέα εικαστική πραγματικότητα προωθείται τώρα, για να εγγραφούν σε αυτή ο χώρος και ο χρόνος, βασικές ορίζουσες της ανθρώπινης εμπειρίας. Έτσι το καλαπόδι που ενέχει ως αντικείμενο και την τρίτη διάσταση, είναι περίοπτο και αναδεικνύει την πλαστική ποιότητα ανακαλώντας μνήμες από τη διαδικασία της αρχικής του κατασκευής, ενθαρρύνει εν τέλει την οικειότητα στη σχέση με το θεατή. Από την άλλη η πρόκληση λειτουργεί αμφίδρομα, αφού με την καμπυλότητα του, τον περιορισμένο χώρο ακόμα και την ίδια την ταυτότητά του, το καλαπόδι διεγείρει την έμπνευση αλλά απαιτεί και την πνευματική εγρήγορση του δημιουργού. Από αντικείμενο που λειτουργούσε αυτόνομα στο δικό του χωροχρόνο, διαδραματίζοντας το δικό του ρόλο και προβάλλοντας μια ειδική σχέση με τον άνθρωπο, ενδύεται τον εικαστικό μανδύα αποκαλύπτοντας οπτικές και απτικές αξίες.

Με βάση τα παραπάνω, το μοντερνιστικό λεξιλόγιο εξακολουθεί να συντηρεί την επικαιρότητά του. Ο μεταμοντέρνος καλλιτέχνης δεν αγνοεί τη μοντερνιστική ηχώ αλλά την αντιλαμβάνεται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, στην ώριμη διατύπωσή της κι όχι στην επαναστατική γέννηση της. Στον απόηχο της εύστοχης παρατήρησης του August Strindberg ότι «πάνω σε ένα λεπτό στρώμα πραγματικότητας η φαντασία υφαίνει καινούρια σχέδια», ο Ηλιάδης αφηγείται ιστορίες που συγκινούν πρώτα τον ίδιο και μπορούν εύκολα να διαβαστούν από το θεατή· κι άλλοτε απευθύνεται σε πιο υποψιασμένους κι ενεργούς δέκτες που θα θελήσουν να ερμηνεύσουν έναν κόσμο προσωπικό και απόκρυφο, έναν κόσμο που υπέρκειται τους πραγματικότητας. Τα σύμβολα νοηματοδοτούνται από το δημιουργό τους, ο οποίος τεχνηέντως χρησιμοποιεί την ιδιαιτερότητα της εικαστικής επιφάνειας για να παρακινήσει το μυημένο σε μια πιο ενδελεχή προσέγγιση του έργου και υποκινεί το διάλογο με τον ίδιο αλλά και με το έργο τέχνης.

Η γραμμή πάλλεται ακολουθώντας την καμπύλη της επιφάνειας, ενώ το χρώμα και η υφή συνεργάζονται για να υποστηρίξουν τη φόρμα. Το χρώμα βαθαίνει για να ενισχύσει την υπαρξιακή εμμονή του χρόνου, η υφή προκαλεί την αφή και η φόρμα εναργής και μεστή, ενεργοποιεί με τη συνδρομή του φωτός, τη σύνθεση. Παρατακτική κυρίως η σύνθεση, αξιοποιεί τον οριζόντιο άξονα ενισχύοντας το χαρακτήρα τους αφήγησης, μέσα από τη συνομιλία πλήρους και κενού. Αφήνοντας έντεχνα το κενό να οδηγήσει το μάτι και τη φαντασία στο άπειρο, η παράσταση ορίζεται από το αντικείμενο αλλά και το ξεπερνά, συγκαλύπτει και αποκαλύπτει την εικαστική επιφάνεια. Άλλες φορές πάλι η σύνδεση με τον αρχικό προορισμό είναι άμεση και με εικαστικό καθοδηγητή το trompe l’oeil, ο δημιουργός ξεγελά το μάτι αξιοποιώντας σκασίματα του ξύλου για να πείσει πως πρόκειται για πραγματική φθορά σε παπούτσι. Αυτό που τον απασχολεί γενικότερα στην εικαστική του διαδρομή επανέρχεται με την ίδια δυναμική και στο σύνολο της τελευταίας του δουλειάς, ο ρεαλισμός και η υπέρβασή του.

Ο νόστος, η επιστροφή σε μια πατρίδα προσωπική, με αλιευμένα οράματα, εικόνες και ίχνη από την παρακαταθήκη της μνήμης του ενός αλλά και των πολλών, γονιμοποιεί το έργο του Ηλιάδη. Είτε ως αυτόνομο αντικείμενο, είτε ως συμπρωταγωνιστής σε μια νέα εικαστική πρόταση –οι λάμπες αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα στην τελευταία του δουλειά- τα καλαπόδια, ανανεώνουν τη σχέση τους με το σύγχρονο άνθρωπο και γίνονται πρεσβευτές μιας πληγωμένης αλλά όχι χαμένης αθωότητας.

Ευχαριστούμε το δημιουργό για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού

O Hundertwasser έδωσε το σύνθημα: Μάλιστα για την πολυκατοικία που ο ίδιος σχεδίασε στη Βιέννη δεν πληρώθηκε καθόλου. Δήλωσε όμως ότι ακόμα και έτσι άξιζε τον κόπο καθώς με αυτόν τον τρόπο απέτρεψε ένα ακόμα, άσχημο κτίριο να κτιστεί στο ίδιο σημείο.

Πολλοί, όταν φαντάζονται τις πόλεις τις Αλβανίας ίσως να υποθέτουν ότι πρόκειται για συνθέσεις γκρί, τσιμεντένιων κτιρίων. Ίσως και να είναι έτσι, ίσως και όχι. Το σίγουρο είναι, ότι σε κάποιες όψεις έχουν ήδη γίνει παρεμβάσεις με την προσθήκη χρώματος και κυρίως "φαντασίας".

πηγή: Flickr.com

Τα διάφορα αρχιτεκτονικά στοιχεία, όπως τα παράθυρα, αποτελούν και αυτά μέρος της εικαστικής σύνθεσης.

πηγή: Flickr.com

Οι πόλεις, υπολείπονται δέντρων και πρασίνου. Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν, οι κάτοικοι των πόλεων να θέλουν να ζωγραφίσουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν.

πηγή: Flickr.com

Οι γεωμετρικοί σχηματισμοί δεν είναι απαραίτητο να ακολουθούν τις γραμμές του κτιρίου. Πολλές φορές, ο τοίχος αντιμετωπίζεται ως καμβάς αυτόνομης εικαστικής έκφρασης.

πηγή: Flickr.com

Οριζόντιες και κάθετες λωρίδες χρωμάτων, σε κτίριο στην Ελβετία.

πηγή: Flickr.com

Ανάπλαση όψεων σε εργατική πολυκατοικία στην πόλη shenyang.

πηγή: Flickr.com

Ένας υπαινιγμός στο γυναικείο και τον ανδρικό φετιχισμό

Μια πτυχιακή εργασία συνδυάστηκε με έναν υποδόριο φετιχισμό και γέννησαν Τέχνη! Από τότε η Χριστίνα Δαλιάνη πλάθει με πηλό το όνειρο κάθε γυναίκας: Γόβες! Μόνο που οι γόβες της Χριστίνας δεν αναλώνονται στο περπάτημα, αλλά στο ονειροπόλημα. Ο αισθησιασμός, ο ρομαντισμός και ο δυναμισμός που αποπνέουν οι δημιουργίες της γεμίζουν με μια ανεξήγητη ενέργεια αυτόν που τις θαυμάζει.

Πηγή έμπνευσης της ήταν τα pin up girls, αλλά η Τέχνη της Χριστίνας Δαλιάνη υπονοεί τη θηλυκότητα με τρόπο υποδόριο, χωρίς να την εκθέτει. Κάνει έντονο τον αισθησιασμό, χωρίς να τον αναλώνει. Θαυμάζει τα καλλίγραμμα σώματα, χωρίς να τα εκχυδαΐζει. “Υπό την αληθινή έννοια ενός φετιχιστή, το παπούτσι έγινε ένα εξιδανικευμένο αντικείμενο λατρείας”, εξηγεί η Χριστίνα.

Δουλεύει με υαλώματα διαφανή ή καλυπτικά. Με πυροχρώματα, ή οξείδια μετάλλων, που δημιουργούν ενδιαφέροντες ιριδισμούς, αφού προσθέτει τιτάνιο ή κασίτερο. Πάνω απ' όλα όμως δουλεύει με μεράκι και έμπνευση.

Η δουλειά της Χριστίνας Δαλιάνη, αλλά και το γεγονός ότι ασχολείται επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, μας κίνησαν την περιέργεια και έτσι αποφασίσαμε να την ρωτήσουμε κάποια περισσότερα πράγματα για το έργο της, της επιρροές, τον τρόπο δουλειάς, κλπ. Έτσι, η δημιουργός, μας μύησε για λίγο στα μυστικά του πηλού και των γυναικείων παπουτσιών, παραχωρώντας μας, μια σύντομη αλλά περιεκτική συνέντευξη.

dB: Χριστίνα που διδάχθηκες την τέχνη της κεραμικής;

Χ.Δ: Η αγάπη μου για την κεραμική ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν μόλις 10 χρονών και είχα την πρώτη μου επαφή με το υλικό στη κατασκήνωση που πήγαινα τα καλοκαίρια.

Την τέχνη της κεραμικής την έμαθα στα Τ.Ε.Ι Αθήνας όπου σπούδασα Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, Διακόσμηση και Σχεδιασμό Αντικειμένων. Πέρα απο τα μαθήματα που έκανα στη σχολή, συνέχισα κάνοντας την πρακτική μου άσκηση στο εργαστήριο και στη συνέχεια την πτυχιακή μου, όπου με βοήθησαν στο να μάθω περισσότερες τεχνικές του πηλού και των χρωμάτων.

dB: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σπουδές πάνω στο σχεδιασμό του χώρου επηρέασαν και τη ματιά σου ως κεραμίστρια;

Χ.Δ: Ναι, με βοήθησαν στο να κατανοώ καλύτερα τις αναλογίες, την αισθητική, το ρόλο και την αξία τους μέσα στο χώρο.

dB: Μίλησέ μας λίγο για το τρόπο με τον οποίο ‘δούλεψες’με τον πηλό: τα εργαλεία σου, το πλάσιμο της φόρμας, το ψήσιμο, τα υλικά που χρησιμοποίησες.

Χ.Δ: Η κατασκευή έγινε κυρίως με ισοπαχείς πλάκες που ενώθηκαν μεταξύ τους χωρίς την βοήθεια τροχού. Προτιμώ να πλάθω την φόρμα με τη βοήθεια εργαλείων.

Οι πηλοί που χρησιμοποιήθηκαν για την υλοποίηση των παπουτσιών είναι, κατά κύριο λόγο, τριών τύπων: λευκός λεπτόκοκκος, γκρίζος και σαμώτ χονδρόκοκκος. Δούλεψα με υαλώματα διαφανή και καλυπτικά. Χρωματισμένα με πυροχρώματα κυρίως, ή οξείδια μετάλλων, που αποσκοπούσαν στη δημιουργία μεταλλικών ιριδισμών, με πρόσθεση τιτανίου ή κασσίτερου.

Ο τρόπος ψησίματος που ακολούθησα έγινε με ηλεκτρικό καμίνι, και σε περίσσεια οξυγόνου. Η μέγιστη θερμοκρασία ψησίματος διαφέρει απο πηλό σε πηλό, στην περίπτωση μου απο 1000-1100 βαθμούς.

dB: Υπάρχουν κεραμίστες, το έργο των οποίων παρακολουθείς και θεωρείς αξιόλογο;

Χ.Δ: Σκλαβενίτης Νίκος, Δανάη Μυλωνάκη, Καίτη Αναστασάκη, Χριστίνα Μόραλη, Josh Herman, Ron Mello, Anna Katarina Haaland.

dB: Γυναικεία παπούτσια. Τι σε ελκύει, τι σε παθιάζει, τι σε εμπνέει απο αυτά τα αντικείμενα;

Χ.Δ: Τα παπούτσια είναι τα θεμέλια του ανθρώπινου σώματος, το βάθρο της ψυχής και της προσωπικότητας μας.

Είναι μανία; Τρέλα; Πάθος; Αγάπη; Ψώνιο; Φετίχ; Ποιος νοιάζεται; Ότι και να πείτε, εγώ τα αγαπάω και τα θαυμάζω. Γι’αυτό λοιπόν έφτιαξα γόβες που θα ήθελα να υπήρχαν για να μπορώ να φοράω και θα τις εκθέσω γιατί είναι το σήμα καταθετέν στην προσωπική μου ζωή και απο δώ και πέρα και στην δουλεία μου.

Στόχος μου να αναδείξω την θηλυκότητα, τον αισθησιασμό, τον ρομαντισμό, τον δυναμισμό που αποπνέουν τα ψηλοτάκουνα παπούτσια στην όψη αλλά και στο βάδισμα μίας γυναίκας όταν τα φορά.

Σύντομο βιογραφικό:

Η Χριστίνα Δαλιάνη γεννηθηκε στον Πειραία και σπούδασε στο τμήμα Αρχιτεκτονικής Εσωτερικών Χώρων, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων του ΑΤΕΙ Αθηνών.

Επαγγελματικά ασχολείται με την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, με την κεραμική αλλά και με άλλες μορφές τέχνης. Αυτήν την περίοδο, ετοιμάζει πυρετωδώς την πρώτη της ατομική έκθεση αλλά και τη συμμετοχή της σε μια ομαδική.

επικοικωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σελίδα στο Facebook

Παρουσίαση του εργαστηρίου φυσητού γυαλιού Tsunami Glassworks.

Το εργαστήριο Tsunami Glassworks βρίσκετα στον Καναδά και ιδρύθηκε το 2005 από τους Εva milinkovic και Kriston Gene. Εκτοτε, η ομάδα των δημιουργών ασχολείται με τον σχεδιασμό και την παραγωγή χειροποίητων αντικειμένων απο γυαλί και ιδιαίτερα με την τεχνική του φυσητού γυαλιού. Τα γυάλινα αντικείμενα που κατασκευάζουν, είναι κυρίως χρηστικά χωρίς όμως να αποκλείονται και τα καθαρά εικαστικά έργα.

Οι γυάλινοι όγκοι των δημιουργιών τους καταφέρνουν να ενσωματώνουν πάντοτε και με ένα μοναδικό τρόπο τις τρείς ιδιότητες του γυαλιού.

Η χειροποίητη δουλειά των Eva και Kris αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι οι παραδοσιακές τέχνες όχι μόνο δεν έχουν "σβήσει" αλλά διεκδικούν ακόμα και σήμερα, στην εποχή της λατρείας της τεχνολογίας και της μαζικής παραγωγής, μια περίοπτη θέση στην τέχνη και το design. Ίσως, απλά να απαιτούν ένα επαναπροσδιορισμό, μια σύγχρονη ματιά απο μέρους του δημιουργού, προκειμένου να αποβάλλουν το χαρακτηρα της "ξεπερασμένης τεχνικής" και να αποδείξουν ότι είναι ζωντανές τέχνες που συνεχίζουν να εξελίσσονται.

Εκτός απο τα χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα το εργαστήριο έχει ασχοληθεί κατα καιρούς με τις εφαρμογές του γυαλιού στην αρχιτεκτονική και με εγκαταστάσεις στον εσωτερικό χώρο, όπως εικαστικά έργα που κρέμονται απο την οροφή ή αναρτώνται στους τοίχους. Τα γυάλινα αυτά έργα διατίθενται διεθνώς, σε γνωστές γκαλερί και σε πωλητήρια μουσείων σύγχρονης τέχνης.

Σύντομη αναφορά στην τέχνη του φυσητού γυαλιού:

Στην αρχαιότητα το γυαλί θεωρούνταν μυστηριώδες υλικό και πολύτιμο όσο και ο χρυσός. Κατά πάσα πιθανότητα εφευρέθηκε στη Μεσοποταμία την 4η ή 3η χιλιετία π.Χ., αν και στην Αίγυπτο έχουν βρεθεί επίσης πρώιμα παραδείγματα γυάλινων αντικειμένων. Τα παλαιότερα αγγεία χρονολογούνται γύρω στον 16ο αι. π.Χ. και είναι κατασκευασμένα με την τεχνική του πυρήνα.

Από εκείνη την εποχή, η τεχνολογία του γυαλιού συνέχισε να εξελίσσεται, όμως με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς (ενδεχομένως και λόγω του κλειστού χαρακτήρα του επαγγέλματος του υαλουργού). Η επεξεργασία του γυαλιού, ουσιαστικά άλλαξε μόνο κατά την περίοδο των ρωμαϊκών χρόνων με την ανακάλυψη της τεχνικής του φυσητού γυαλιού. Στον ελλαδικό χώρο, έχουν βρεθεί εξαιρετικά δείγματα υαλουργίας, όμως με εξαίρεση το πολύ σημαντικό εργαστήριο της Ρόδου, γνωρίζουμε ελάχιστα για την οργάνωση της παραγωγής.

Συνεπώς, η πιο σημαντική εξέλιξη στην ιστορία του γυαλιού είναι αναμφίβολα η ανακάλυψη της τεχνικής του φυσητού γυαλιού, που χρονολογείται στα ρωμαϊκά χρόνια, και συγκεκριμένα στα μέσα του 1ου αι. π.Χ. Η εξέλιξη αυτή ουσιαστικά απελευθέρωσε τους τεχνίτες από τους περιορισμούς των παλαιότερων τεχνικών και τους έδωσε τη δυνατότητα να παράγουν αμέτρητα, νέα σχήματα και μορφές.

Σήμερα, η τεχνική του φυσητού γυαλιού είναι κατά βάση η ίδια με αυτή που χρησιμοποιούνταν και στα ρωμαϊκά χρόνια και βασίζεται στη μορφοποίηση του αγγείου μέσω της παροχής αέρα στο εσωτερικό της μάζας του ρευστού υλικού με τη βοήθεια ενός μεταλλικού σωλήνα.

Σειρά Yoki- Δοχεία IKA: Η σειρά Yoki είναι εμπνευσμένη από τις καθαρες και λιτες γραμμές της Ιαπωνικής αισθητικής.

Οι δημιουργοί του εργαστηρίου:

H Eva Milinkovic ασχολείται κυρίως με τον σχεδιασμό της πλαστικής μορφής του γυάλινου αντικειμένου αλλά και με τη διακόσμηση τους. Έχει πάθος με τα έντονα και φωτεινά χρώματα ενώ προτιμά τις οργανικές, ρευστές και απαλές μορφές. Ξεκίνησε τη δημιουργική της καριέρα από την εμπορική φωτογραφία πριν αποφασίσει να σπουδάσει την τεχνική του φυσητού γυαλιού στο κολέγιο καλών και εφαρμοσμένων τεχνών Sheridan.

Ο Kriston Gene έχει αναλάβει όλα τα τεχνικά ζητήματα του εργαστηρίου. Ασχολείται αφενός με τα μηχανικά προβλήματα και τη διοίκηση της παραγωγής, αφετέρου με το σχεδιασμό. Σπούδασε ψυχολογία στο πανεπιστήμιο του Windsor και την τεχνική του φυσητού γυαλιού στο κολλέγιο Sheridan. Οι προηγούμενες σπουδές του στην ψυχολογία έχουν βρει μια περίεργη εφαρμογή στις καλλιτεχνικές του, γυάλινες δημιουργίες. Ο Kriston κατά βάση σχεδιάζει τα φωτιστικά αντικείμενα και τα αντικείμενα που έχουν αρχιτεκτονικές εφαρμογές.

Ventricle vessel. Χειροποίητο βάζο απο φυσητό γυαλί, εμπνευσμένο απο την ανθρώπινη καρδιά. Καθώς τα αντικείμενα είναι χειροποίητα, όλα διαφέρουν μεταξύ τους.

Σειρά Yoki- Δοχεία AGI: Η μορφή τους θυμίζει ψάρι

Εγκατάσταση σε εσωτερικό τοίχο σπιτιού με αναρτημένα, γυάλινα δοχεία στον τοίχο.

Όταν η διακόσμηση εσωτερικών χώρων συναντά τη μόδα, το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό!

Η διακόσμηση εσωτερικών χώρων αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη διάσημη Ελληνίδα σχεδιάστρια μόδας, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.

Η εκπληκτική συλλογή της για την άνοιξη / καλοκαίρι 2011 είχε σαν concept πολυτελείς εσωτερικούς χώρους που αποτυπώνονται στα ρούχα της. Όπως η ίδια δήλωσε στο portal μόδας style.com "μ’ αυτή τη συλλογή θέλησα να βάλω το δωμάτιο στη γυναίκα και όχι τη γυναίκα στο δωμάτιο".

Οι φωτογραφίες μόδας του ’70 των Helmut Newton και Guy Bourdin πρόσφεραν έμπνευση για τη γραμμή της κολεξιόν. Εδώ πρωταγωνιστεί ο χώρος, οπότε η σχεδιάστρια ακολούθησε την αντίστροφη πορεία.

Τοιχογραφίες σουρεαλιστικές με επιρροές από τη ζωγραφική του Rene Magritte τυπώθηκαν στα μεταξωτά υφάσματα των ρούχων, αλλά και διακοσμητικές λεπτομέρειες επιστρατεύθηκαν για τα πατρόν των φορεμάτων. Ντραπέ, κουρτίνες, κρόσσια, αμπαζούρ δημιουργούν τις φούστες, ενώ πολυέλαιοι και καντηλέρια στη θέση των κολιέ κρέμονται στα κομψά καθιστικά που αναδεικνύονται στα φορέματα.

Η αισθητική της κολεξιόν με τα έντονα χρώματα και σχέδια στα όρια, με μπαρόκ αναφορές απευθύνεται σε γυναίκες κομψές, μοντέρνες που τολμούν να "κυκλοφορούν" το interior design.

Η βραβευμένη με το ‘Swiss Textiles Award 2010’ σχεδιάστρια έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει τη συλλογή της φθινόπωρο/ χειμώνας 2011.

http://www.marykatrantzou.com/