Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: κεραμικη

Ο Kazimir Severinovich Malevich γεννήθηκε το 1878, κοντά στο Κίεβο. Σπούδασε στο Ινστιτούτο ζωγραφικής, γλυπτικής και αρχιτεκτονικής της Μόσχας το 1903

Το έργο του μεταξύ των ετών 1910-1920 ήταν επηρεασμένο από τον Κυβισμό και τον φουτουρισμό.

Το 1915 στον εκθεσιακό χώρο 0.10, στο Petrograd εισήγαγε τον Σουπρεματισμό, δηλαδή μια γεωμετρική, αφηρημένη ζωγραφική, όπου απλά γεωμετρικά σχήματα 'γεμισμένα' με 'επίπεδα' χρώματα, δημιουργούσαν συνθέσεις μέσα σε λευκό φόντο.

Ο ίδιος περιέγραψε τη δουλειά του «ως την υπεροχή του καθαρού συναισθήματος» (The supremacy of pure emotion) και έγραψε και ένα επεξηγηματικό βιβλίο, με τίτλο From Cubism to Suprematism:The New Painterly Realism (1915).

Mαύρο τετράγωνο, 1915 (πηγή εικόνας: wikipedia.org)

Μετά την επανάσταση (1918) η Σοβιετική κυβέρνηση ενθάρρυνε πολλούς καλλιτέχνες να αναλάβουν διοικητικές και ακαδημαϊκές θέσεις. Έτσι, ο Malevitch, ξεκίνησε να διδάσκει στα πρώτα δημόσια ελεύθερα εργαστήρια της Μόσχας. Τα εργαστήρια αυτά ήταν οι προπομποί των VKHUTEMAS. Στη συνέχεια το 1919 αντικατέστησε τον Marc Chagall και ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή στο ινστιτούτου Vitebsk. Τον επόμενο χρόνο, ο Malevich μαζί με μαθητές του από τη σχολή Vitebsk ιδρύσαν την ομάδα Unοvis, με την οποία συνεργαστήκαν ο El Lissitzky και ο Nikolai Suetin. Μετά το 1919 άρχισε να απομακρύνετε από τη ζωγραφική και να πειραματίζεται με τις τρισδιάστατες εφαρμογές του Σουπρεματισμού σχεδιάζοντας πόλεις, μικρές μονάδες κατοίκησης και κατασκευάζοντας αρχιτεκτονικά προπλάσματα.

Από το 1922 έως το 1927 δίδαξε στο ινστιτούτο του Petrograd (Institute of Artistic Culture) και μεταξύ των ετών 1924 και 1926 εργάστηκε κυρίως πάνω στα αρχιτεκτονικά προπλάσματα (μακέτες) με τους μαθητές του. Με την επιστροφή του στο Petrograd (το 1922) άρχισε να σχεδιάσει και κεραμικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, εμφανώς επηρεασμένα από τον σουπρεματισμό. Τα κεραμικά αυτά κατασκευάζονταν από το κρατικό εργοστάσιο πορσελάνης Lomonοsov.

Σταχτοδοχείο. (πηγή εικόνας: http://www.lomonosov-russia.com)

Κύπελο καφέ και πιατάκι. (πηγή εικόνας: http://www.lomonosov-russia.com)

Οι ιδέες του Malevitch έγιναν ξεπέρασαν τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης, μέσω ενός βιβλίου του Bauhaus, με τίτλο "The Non-Objective World" (1927).

Ο Malevivh πέθανε το 1935, στο Λένινγκραντ.

Δείτε Online ένα δωρεάν βιβλίο αφιερωμένο στις πορσελάνες Lomonosov: Lomonosov. Porcelain Manufacture. St. Petersburg. 1744-1994

Βασική πηγή πληροφοριών άρθρου: Μουσείο Guggenheim

Οι γλυπτικές αναζητήσεις του Ανδρέα Κολοβού.

Ο Ανδρέας Κολοβός είναι ένας καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί με ποικίλα εκφραστικά μέσα, όπως με τη ζωγραφική, την γλυπτική, την ποίηση, τη χαρακτική , την σκηνογραφία, κλπ. Στη γλυπτική, τα τελευταία χρόνια εργάζεται πάνω στην ενότητα με θέμα τα «Μηχανικά πρωτόζωα».

Η δομή και η επιφάνεια των γλυπτών έργων έλκουν την καταγωγή τους από την παρατήρηση βιομορφικών και μηχανικών μικρόκοσμων. Η τεχνική του χαμηλού ανάγλυφου και το χρώμα στην επιφάνεια των μορφών δονεί την καμπυλωμένη ύπνωση των όγκων με δραματικές, αντιθετικές πλαστικές αρμονίες.

Ο ίδιος ο δημιουργός εξηγεί για τα γλυπτά του, από τερακότα:

"Το υλικό που χρησιμοποιώ κυρίως για να αναπτύξω την ιδέα μου είναι ο πηλός. Η ενότητα βασίζεται σε παρατηρήσεις φυσικών και μηχανικών μικρόκοσμων. Διευρύνω παραμορφωτικά τις συνάψεις δομής – επιφάνειας, τεχνικής- ονείρου σε μια προγλωσσική ανάμνηση του χρόνου, βίωμα ότι το μηχανικό προϋπάρχει στη φύση μορφολογικά και λειτουργικά σαν ερωτικό σώμα αρμογής."

Ο Ανδρέας Κολοβός σημειώνει

"Τα μάτια μου είναι ηδονικός πόρος, πλανόδια προσωπογραφία, αιμορραγία. Όταν ήμουν παιδί η γεύση του χώματος στο στόμα μου με ώθησε στην παράλογη ανάγκη να ιχνογραφώ ημερολογιακά την έλξη που ασκούσε στην όρασή μου η θέα των γραμμών των τοπίων"

"Απειθής και αδέξιος να στοιχειοθετήσω μια στέρεα αντίληψη ανάγνωσης του κόσμου έμαθα να μετρώ τον χρόνο αναπτύσσοντας φανταστικά μητρικά είδωλα φυσικών και μηχανικών ιδεογραμμάτων , - ανιμιστικά σημεία στο αρχέγονο συνθετικό ρευστό - ένα φόντο ουτοπικών υφών, την πύκνωση των στιγμών της ύπαρξής μου και τη διάλυσή τους στο εικονογραφικό σύστημα που χρησιμοποιώ στο καλλιτεχνικό μου έργο".

Το προσωπικό blog του δημιουργού: εδώ

Ένας υπαινιγμός στο γυναικείο και τον ανδρικό φετιχισμό

Μια πτυχιακή εργασία συνδυάστηκε με έναν υποδόριο φετιχισμό και γέννησαν Τέχνη! Από τότε η Χριστίνα Δαλιάνη πλάθει με πηλό το όνειρο κάθε γυναίκας: Γόβες! Μόνο που οι γόβες της Χριστίνας δεν αναλώνονται στο περπάτημα, αλλά στο ονειροπόλημα. Ο αισθησιασμός, ο ρομαντισμός και ο δυναμισμός που αποπνέουν οι δημιουργίες της γεμίζουν με μια ανεξήγητη ενέργεια αυτόν που τις θαυμάζει.

Πηγή έμπνευσης της ήταν τα pin up girls, αλλά η Τέχνη της Χριστίνας Δαλιάνη υπονοεί τη θηλυκότητα με τρόπο υποδόριο, χωρίς να την εκθέτει. Κάνει έντονο τον αισθησιασμό, χωρίς να τον αναλώνει. Θαυμάζει τα καλλίγραμμα σώματα, χωρίς να τα εκχυδαΐζει. “Υπό την αληθινή έννοια ενός φετιχιστή, το παπούτσι έγινε ένα εξιδανικευμένο αντικείμενο λατρείας”, εξηγεί η Χριστίνα.

Δουλεύει με υαλώματα διαφανή ή καλυπτικά. Με πυροχρώματα, ή οξείδια μετάλλων, που δημιουργούν ενδιαφέροντες ιριδισμούς, αφού προσθέτει τιτάνιο ή κασίτερο. Πάνω απ' όλα όμως δουλεύει με μεράκι και έμπνευση.

Η δουλειά της Χριστίνας Δαλιάνη, αλλά και το γεγονός ότι ασχολείται επαγγελματικά με την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, μας κίνησαν την περιέργεια και έτσι αποφασίσαμε να την ρωτήσουμε κάποια περισσότερα πράγματα για το έργο της, της επιρροές, τον τρόπο δουλειάς, κλπ. Έτσι, η δημιουργός, μας μύησε για λίγο στα μυστικά του πηλού και των γυναικείων παπουτσιών, παραχωρώντας μας, μια σύντομη αλλά περιεκτική συνέντευξη.

dB: Χριστίνα που διδάχθηκες την τέχνη της κεραμικής;

Χ.Δ: Η αγάπη μου για την κεραμική ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν μόλις 10 χρονών και είχα την πρώτη μου επαφή με το υλικό στη κατασκήνωση που πήγαινα τα καλοκαίρια.

Την τέχνη της κεραμικής την έμαθα στα Τ.Ε.Ι Αθήνας όπου σπούδασα Αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, Διακόσμηση και Σχεδιασμό Αντικειμένων. Πέρα απο τα μαθήματα που έκανα στη σχολή, συνέχισα κάνοντας την πρακτική μου άσκηση στο εργαστήριο και στη συνέχεια την πτυχιακή μου, όπου με βοήθησαν στο να μάθω περισσότερες τεχνικές του πηλού και των χρωμάτων.

dB: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σπουδές πάνω στο σχεδιασμό του χώρου επηρέασαν και τη ματιά σου ως κεραμίστρια;

Χ.Δ: Ναι, με βοήθησαν στο να κατανοώ καλύτερα τις αναλογίες, την αισθητική, το ρόλο και την αξία τους μέσα στο χώρο.

dB: Μίλησέ μας λίγο για το τρόπο με τον οποίο ‘δούλεψες’με τον πηλό: τα εργαλεία σου, το πλάσιμο της φόρμας, το ψήσιμο, τα υλικά που χρησιμοποίησες.

Χ.Δ: Η κατασκευή έγινε κυρίως με ισοπαχείς πλάκες που ενώθηκαν μεταξύ τους χωρίς την βοήθεια τροχού. Προτιμώ να πλάθω την φόρμα με τη βοήθεια εργαλείων.

Οι πηλοί που χρησιμοποιήθηκαν για την υλοποίηση των παπουτσιών είναι, κατά κύριο λόγο, τριών τύπων: λευκός λεπτόκοκκος, γκρίζος και σαμώτ χονδρόκοκκος. Δούλεψα με υαλώματα διαφανή και καλυπτικά. Χρωματισμένα με πυροχρώματα κυρίως, ή οξείδια μετάλλων, που αποσκοπούσαν στη δημιουργία μεταλλικών ιριδισμών, με πρόσθεση τιτανίου ή κασσίτερου.

Ο τρόπος ψησίματος που ακολούθησα έγινε με ηλεκτρικό καμίνι, και σε περίσσεια οξυγόνου. Η μέγιστη θερμοκρασία ψησίματος διαφέρει απο πηλό σε πηλό, στην περίπτωση μου απο 1000-1100 βαθμούς.

dB: Υπάρχουν κεραμίστες, το έργο των οποίων παρακολουθείς και θεωρείς αξιόλογο;

Χ.Δ: Σκλαβενίτης Νίκος, Δανάη Μυλωνάκη, Καίτη Αναστασάκη, Χριστίνα Μόραλη, Josh Herman, Ron Mello, Anna Katarina Haaland.

dB: Γυναικεία παπούτσια. Τι σε ελκύει, τι σε παθιάζει, τι σε εμπνέει απο αυτά τα αντικείμενα;

Χ.Δ: Τα παπούτσια είναι τα θεμέλια του ανθρώπινου σώματος, το βάθρο της ψυχής και της προσωπικότητας μας.

Είναι μανία; Τρέλα; Πάθος; Αγάπη; Ψώνιο; Φετίχ; Ποιος νοιάζεται; Ότι και να πείτε, εγώ τα αγαπάω και τα θαυμάζω. Γι’αυτό λοιπόν έφτιαξα γόβες που θα ήθελα να υπήρχαν για να μπορώ να φοράω και θα τις εκθέσω γιατί είναι το σήμα καταθετέν στην προσωπική μου ζωή και απο δώ και πέρα και στην δουλεία μου.

Στόχος μου να αναδείξω την θηλυκότητα, τον αισθησιασμό, τον ρομαντισμό, τον δυναμισμό που αποπνέουν τα ψηλοτάκουνα παπούτσια στην όψη αλλά και στο βάδισμα μίας γυναίκας όταν τα φορά.

Σύντομο βιογραφικό:

Η Χριστίνα Δαλιάνη γεννηθηκε στον Πειραία και σπούδασε στο τμήμα Αρχιτεκτονικής Εσωτερικών Χώρων, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων του ΑΤΕΙ Αθηνών.

Επαγγελματικά ασχολείται με την αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, με την κεραμική αλλά και με άλλες μορφές τέχνης. Αυτήν την περίοδο, ετοιμάζει πυρετωδώς την πρώτη της ατομική έκθεση αλλά και τη συμμετοχή της σε μια ομαδική.

επικοικωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σελίδα στο Facebook